“Та ердөө сүнсийг харахгүй байгаа учраас л сүнс оршдоггүй гэсэн дүгнэлтэд хүрч байна. Энэ бол мунхгийн харанхуй юм. Сүнс оршин буй. Тэр байгаагийн үндсэн дээр л бие өсөж хөгждөг. Тэрхүү сүнс нь нэг биеэс нөгөө рүү тэнүүчилж байдаг бөгөөд үүнийг бодит, бурханлаг хувьсал хэмээн нэрлэдэг. Энэхүү хувислын процесс нь бүхий л 8 сая 400 мянган амьдралын хэлбэрийг дамжин үргэлжилдэг… Ийм учраас бүү амиа хорло. Харе Кришна мантраг давтан уншиж эхлэ. Тэр цагт бүхий л жинхэнэ мэдлэг таны өмнө нээгдэх болно. Энэ нь бодитой практик зүйл. Үүний төлөө бид танаас юу ч гуйгаагүй. Бид, “Бидэнд тэдийг төлчих. Тэгвэл бид танд нууц мантра өгнө” хэмээн мэдэгдэж, таныг мэхлээгүй. Үгүй. Энэ нь бүгдэд зориулагдсан. Зүгээр л үүнийг хүлээж ав. Энэ бол бидний гуйлт. Амьдралаа битгий дэмий үрээчээ гэж бид танаас гуйж байна. Энэ мантраг хүлээн ав, хаа хүссэн газраа давтан унш. Үүнийг уншихад даган баримтлах ёстой ямар нэг хатуу хориглох дүрэм журам байдаггүй. Хаана уншихыг хүсч байна,

Бүхий л амьд амьтсыг энэрэн нигүүлсэх, багшдаа үнэнч бишрэлтэй байх нь буяны төлөвт орших Бархасвадийн шинж чанар юм. Хөгжлийн дээд түвшинд, бидэнтэй учран таарсан ямар ч хүн бидний багш, нөхцөл байдал болгон биднийг Бурханлаг руу ойртон дөтлөхөд туслахаар, эгоизм буюу аминч үзлээс ангижрахад маань туслахаар бүтээгдсэн байдаг хэмээх ойлголт бидэнд аяндаа ирдэг. Бидний хэнд маань ч амьдрал дээр олон багш бий. Ийм ч учраас хэнийг ч, хэзээ ч хараах үзэн ядах хэрэггүй. Бүгдэд хүндлэлийг илгээгээд л өөрийн замаар явах хэрэгтэй. Сургууль дээр ч гэсэн хүүхдүүд багшдаа мөн л тийм янзаар хандах ёстой. Баруунд бол багш нарыг үл хүндэтгэх хандлага түгээмэл. Шавь нарт бараг бүх зүйл зөвшөөрөгдсөн байдаг. Тэнд, бага ангийн сурагчид дурын мөчид хаалга саван гарч одох ба багштайгаа бүдүүлгээр харилцдаг. Үүнийг шавийн өөрийгөө илэрхийлж буй явдал, өөрийгөө таньж ухамсарлаж буй явдал, энэ бол хэвийн л үзэгдэл хэмээн үздэг. Гэтэл үүнээс болж шавь хүний мэдлэгийг шингээх чадвар хаагддаг. Ийм учраас барууны орнуудын сурагчдын оюуны

“Та энэ дүр хэлбэрээрээ ангижран чөлөөлөгдөх бүрэн боломжтой. Та орчлон ертөнцийг байгаа тэр байдлаар нь харах болно. Та түүнийг хэрхэн бүтээсэн тэр хэлбэрээр нь” – хэмээн Фостер хэллээ. Шрила Прабхупада: “Та юуг бүтээсэн гэж?” Фостер: “Өөрийн ертөнцөө”. Прабхупада, инээмсэглэн толгой дохиод, “Таны ертөнц гэнээ? За тэр дээ, энэ бол таны өвчин. Бид бүгдээрээ ямар нэг зүйлийг эзэмшдэг тухайгаа зарлан мэдэгдэж байдаг. Миний газар нутаг, миний эхнэр, миний үр хүүхэд, миний гэр орон, миний ертөнц гээд л. Хүн бүгд л эзэн болох гэж тэмүүлж байдаг. Чухамдаа Бурхан болох гэж. Энэ бол солиорол. Эргэн тойрон бүхэлдээ галзуугийн газар.” Фостер: “Гэхдээ та, миний, “миний” гээд байгаагийн утгыг нэг л ойлгохгүй байна даа”. Прабхупада: “Энэ төдийлөн чухал биш. Та хэзээ ч Бурхан болохгүй. Үүнийг ойлгох хэрэгтэй. Та үүнд жилээр, зуунаар, тэр байтугай хэдэн сая амьдралаараа зүтгэн тэмүүлж болно. Гэвч та эцсийн дүндээ урам хугарах болно. Би танд үнэнийг хэлж байна. Хэрвээ би таныг мэхлээд, танд, “Тиймээ, та ч