Эртээ нэгэн цагт энэ дэлхийн хаа нэгтээ нэгэн ядуу бэлэвсэн эмэгтэй амьдардаг байжээ. Тэр цор ганц хүүтэй юмсанжээ. Хүү нь тэр үед найман настай байсан бөгөөд маш гоо үзэсгэлэнтэй, дур булаам жаал байжээ. Тэр бэлэвсэн эмэгтэй нэг муу овоохойд амьдардаг байсан агаад гэр бүлээ тэжээхийн тулд гуйлга гуйдаг байв гэнэ. Нэг өглөө эртээ, тэрээр Бурханд мөргөл залбирлаа үйлдэж дуусаад, хүүдээ хандан, “Хүү минь яваад цэцэг түүгээд ир” хэмээн хүсчээ. Жаалхүү маш баярлан түүний гуйлтыг биелүүлэхээр гүйж оджээ. Тэгээд тэрээр ойрхонтоохон байх шугуй руу ороод цэцэг түүж эхлэв гэнэ. Гэтэл энэ үед түүгээр нэгэн хортой могой мөлхөн явж таарсан ба нөгөө хүүг өрөвдөх сэтгэлгүйгээр шуудхан хатгаж орхижээ. Хүү ч тэрхэн дороо газарт ойчоод нас нөгчиж гэнэ. Энэ үеэр хажуугаар нь нэгэн анчин өнгөрч явсан бөгөөд тусгай мантра уншлагын тусламжтайгаар нөгөө могойг ховсдон барьж аваад, мөн жаалхүүг  гар дээрээ өргөн хөөрхий ээж дээр нь явж очжээ. Настай бэлэвсэн эмэгтэй хүүгээ хараад орь дуу тавин гашуунаар уйлж

Чин бишрэлтэн хүн агуу их хайр дүүрнээр, “Ай Рамачандра Эзэн минь ээ! Ай Рамачандра Эзэн минь ээ!” хэмээн уулга алддаг. Гэтэл яванууд буюу махан хоолтнууд мөн “Ха рама! Ха рама!” гэж хэлдэг. Тэд ямар азтайг хар даа! Ариун нэрийг давтан уншихуйн их багш намачарья Харидас Тхакур ийн хэлсэн байдаг: “Бурханы ариун нэрийг Бурханаас ялгаатай ямар нэг зүйлийг зааж уншин дуудах нь намабхаса төрлийн уншлагад хамаарна. Тэр ч байтугай ариун нэрийг тэгж уншин дуудлаа ч тэрээр өөрийн трансцендент хүч чадлаа хадгалан үлдэж чаддаг” хэмээсэн. Тэр бүү хэл нэгэн млеччха зэрлэг гахайнд хадруулж нас нөгчихдөө дахин дахин, “Ха рама! Ха рама!” гэж хашгираад ангижралыг олсон байдаг. Тэгвэл ариун нэрийг хүндэтгэл ба итгэл дүүрнээр уншигчдын хувьд юу ч ярих билээ дээ? (ЧЧ Антйа 3.54-56).   Тайлбар: Хэрэв жаахан хүүхэд галд гараа хүргэвэл тэр том хүн шиг л мөн гараа түлнэ. .. Явануудын ха рама хэмээх үг нь “жигшмээр, ой гутмаар” гэсэн утгатай. Чин бишрэлтнүүдийн явануудаас ялгаатай нь

Дурын мөчид бид бүх зүйлээ алдаж болно: мөнгөө, эрүүл мэндээ, нэр алдраа, ойр дотныхоо хүмүүсийг, биеэ. Гэвч Бурхан, Хайр, Сүнс нь мөнхийн категорит ордог зүйлс. Гадаад түвшиндээ бол бид үргэлж урам зоригтой, залхуугүй байж өөрийн үүргүүдээ биелүүлж байх ёстой: гэр бүлийн, ажил мэргэжлийн, нийгмийн гэх мэт. Жишээ нь, ажил дээрээ бид сайн хамтрагч байхын тулд бүхий л хүчин чармайлтаа гаргадаг. Гэвч гэнэт ажлаас халагдах тушаал аваад бид үүнийг Дээд таалал хэмээн хүлээн авдаг. Ямар нэг нэхэмжлэл, гомдол, айдасгүйгээр. Гэхдээ нөхцөл байдал шаардаж байгаа бол дотоод тайван амгалан байдал, хайраа хадгалж үлдэхийн тулд бид өөрийн эрхээ хамгаалахыг хичээдэг. Хүлцэнгүй байдал бол бүгдийг нэг түвшинд харах чадвар юм. Хэрэв бидний ямар нэг зүйл бусдаас илүү гарчихвал бардаад байхгүй, хэрэв хэн нэг нь биднээс илүү гарчихвал атаархаад байхгүй эсвэл сэтгэл гутралд ороод байхгүйгээр. Хамгийн гол нь сүүлийн үг үргэлж Бурханд үлддэг гэдгийг ойлгох явдал юм. Ийм учраас амьдралын ямар ч нөхцөл байдлыг тайван, гуниг гутралгүй, эргэн тойрныхондоо