1966 оын эхэн үес бид Шрила Прабхупадатай хамт түүний өрөөнд прасад хүртэж байлаа. Тэнд 6-8аас ихгүй л чин бишрэлтнүүд байсан байх. Гэвч тэнд ямар нэг хоол идэх халбага, сэрээ, хутга байгаагүй. Тэр үед би, бид Баруунд “соёлгүй” гэж тооцогддог, гараараа хоол идэх арга зүйд суралцах хэрэгтэй болсноо хараахан мэдээгүй байсан юм. Энэ нь миний хувьд тэр чигтээ цоо шинэ зүйл байлаа. Ялангуяа хуруу гараа амандаа хүргэж болохгүй, тэгэх аваас энэ нь хэтэрхий зэрлэг бүдүүлэг гэж тооцогддог нь. Тийм байхад бид прасадамаа хэрхэн амандаа хийх болж байна? Би зүгээр л Шрила Прабхупадын хэрхэн идэхийг харж байлаа. Харин тэр хуруугаа амандаа огтоос хүргэхгүй байсан юм. Миний тухайд энэ тал дээр бүрэн бүтэлгүйтэж байлаа. Гэхдээ энэ бол өөр түүх… Шрила Прабхупада, өөрийн номын ахтай холбоотой “сэрээ хутганы” холбоотой нэгэн түүхийг бидэнд ярьж өгсөн юм. Прабхупада: Бон Махараж бид нар нэг удаа түүний зохион байгуулсан фестивал дээр хоол хамт идсэн юм.. Тэр бол “бара-сахиб” хүн л дээ(энгийн утга нь,  их хүндтэй эрхэм).  Ийм ч учраас тэрээр сэрээ болон хутга бидэнд өгсөн юм (инээв). Тэднийг хэрхэн хэрэглэхийг би мэдэхгүй байсан бөгөөд сэрээгээ яаж барьдгийг ч санахгүй байлаа. Гэтэл Бон Махараж намайг шүүмжилж эхлэлээ, “Та гадны улс орон руу явж байна. Гэтэл хутга сэрээгээ аль гартаа барихаа ч мэдэхгүй байдаг” гэв. Тэгэхэд нь би, “Эдгээр зүйлүүдийг сурах гэж би тийшээ явах гээгүй. Харин би, тэд энэ бүхнийгээ мартах болтол нь арай өөр зүйлийг зааж сургахаар явж буй. (Инээв). Харин та энэ бүх зүйлийг суралцахаар тийш явж. Харин би ямар нэг зүйлийг сурах гэж тийшээ яваагүй”  гэсэн юм. 1976.08.02 Шинэ Майапур, өрөөний ярилцлагаас