Сергей Есенин Эцэж, өтлөөд, шүд нь унасан Эргэх онууд нь эврэнд нь нуугдсан Уугим талаар хөөрхий түүнийг Ууртай тууварчин ороолгож явна Жижигхэн хулгана булан маажих шиг Чимээ шуугианд зүрх нь дасалгүй Цагаан хөлт тугалаа санан Шаналант тавилангаа энэлэн бодно Анхны баяр ашиг тусгүй байж Ачит эхийг хүүд нь өгсөнгүй Улиасан дорхи хурц гадаснаа Урьхан салхинд сорлог үс сэвэлзэнэ Тун удахгүй хүрэнхэн хашаанд Тугалынх шиг нь тавилан түүнийг хүлээж байна Хүнд олсоор хүзүүг нь оосорлоод Хөнөөх газраад хөтлөж одно Яасан ч харамсмаар, гунигтай, зовлонтойв Ягуухнаар газарт эвэр нь шигдэв Сугсарсан өвст цагаахан нуга Сувданхан шугуйд нь л түүнийг зүүдлэнэ. Орчуулсан:Балабхадра дас

Эгэл ичих санаагүй зарим муу хүн Эгнэгт өөрийн муу явдлаа хөөргөн өгүүльюү Эвдрэлт ганзын орны зарим хаадын ёсонд Эцгээ алаад дайсныг дарсан хэнгэрэг дэлддэг адил гэсэнтэй зохилдох үлгэр нь: Замбуутивийн өмнө хязгаар Ганз нэрт оронд Нарабади гэдэг хааны ёсонд хан хөвгүүдийг хорин нас хүрвэл алс газар явуулан ухааны шастир сургах ёсон бий ажгуу. Тэгээд эцгээ нөхчсөн цагт аль ахмад хүү нь хаан болдог байв. Тэгтэл хааны бага хатнаас хүү төрөөд найман нас хүрэхэд эх хөвгүүндээ нэг сайн дээл өгсөнд хөвгүүн нь: Би хаан ширээнд суух цагтаа өмсье гэсэнд эх өгүүлрүүн: Чи хаан болохгүй.  Ах чинь хаан болно гэсэнд хөвгүүн гомдож арга асуусанд эх нь: Чи тийм санаатай бол эцгээ хороогоод ширээнд нь суун дайсныг дарсны тэмдгийн их хэнгэрэг дэлдвэл хаан болно гэжээ. Хөвгүүн ханцуйндаа хутга нуун эцгийн өвөр дээр гараад наадах мэтээр хуурч гэнэт хутгаар гэдсийг нь хагалаад ширээнд суун “Би хаан билээ. Их хэнгэрэг дэлдэгтүн” гэж дэлдүүлсэнд түшмэд нь: Ийм өчүүхэн наснаас баатар чадалт

2-р хэсэг Аяа бас, Өөрөө муу яваад бусдыг жишээ татна. Хүний хүчээр сайн яваад сэдрэг эрмшинэ. Дээр явбал атаархана. Доор явбал дарлана. Энэ цагийн Алаглагч ноёд, Авилгач түшмэд, Хариу бодогч өглөгийн эзэд, Тэмцэлдэгч ардаас эхлэн Суудлын төлөө олох нэр, Эдийн төлөө номлох ном, Алдрын төлөө үйлдэх буян, Өмгийн төлөө шүтэх шавь тэргүүтэн Муу явдлыг өөрөө үйлдээд Цагийг муу гэнэ. Товчилбол: Сансрын гянданд үйлээр хүлэгдэж, Мунхгийн харанхуйд тачаангуйгаар согтож, Урины мэсийг барин, Омгоор түлэгдэж, Атаагаар агсамнаж, Зовлонгийн эвэршээлд эмгэнэх Амьтан бүгд хөөрхий. Шим үгүй энэ насны хавцгайд Авралын чагтага тасраад, Авах гээхийн нүд тэсэрсэн, Амьтан бүгд хөөрхий. Ихсээс мятрах, Багад дээрэлхэх Ичгүүргүй амьтан хөөрхий. Даарвал хувцас, Халууцвал сүүдэр, Өлсвөл хоол, Цангавал унд, Зүдэрвэл нойрны төдий, өнөө маргаашийн төдий Туйлбаргүй сэтгэлтэн хөөрхий. Гаслант муу заяанаас гараад, Гайхамшигт хүмүүн биеийг олчихоод. Энэ мэт үйлийн үрийг Эдлэгч амьтад даанч хөөрхий хэмээв. Тэр цагт нөгөө хүн бас ийн асуув. – Аяа энэ мэт муу цагт үнэнийг санагч хүн ямраар

1-р хэсэг    Гурван эрдэнэд итгэмүй. Хязгаар газрын нэгэн хүн Төр гэрэлтийн тавдугаар оны барс сарын арван наймны шөнө зүүдэлсэн нь. Нэгэн хүн цаасан шувуу нисгэж байна.Тэр цагт өөр нэг хүн ирээд нисгэгч хүнээс ийн асууруун. Энэ шувууг хийхэд хямд буюу? хэмээвэл. – Хямд гэв. Бас өөр хийхэд хямд юу байна? гэвэл, – Муу үйл хямд гэв. Ямар юм цөөн бэ? гэвэл – Өөрийн биеийг үл өмөөрөгч хүн цөөн гэв. Ямар юм олон бэ? гэхэд – Сэрэмжгүй муу заяатан олон гэв. Юу сайхан бэ? гэхэд – Саруул ухаан сайхан гэв. Юу хортой бэ? гэхэд – Өст сэтгэл хортой гэв. Юу худал вэ? гэхэд – Энэ нас худал гэв Юу үнэн бэ? гэхэд – Гурван эрдэнэ үнэн гэв. Юу муу вэ ? гэвэл – Хүний номгүй нь муу гэв Юу сайн бэ? гэхэд – Чин зориг сайн гэв – Энэ цагийн хүний жам ямар вэ? гэхэд – Аяа хөөрхий, энэ цагийн хүний явдлыг санах тутам

Би та бүхэнд нэгэн сонирхолтой түүхийг ярьж өгье. Энэ түүхийг Махабуддхи Прабху ярьсан билээ. Энэ түүх нь түүний Шрила Прабхупадатай учирсан анхны уулзалтын тухай юм. Тэрээр дөнгөж л өсөж өндийж яваа насан дээрээ байлаа. Тиймэрхүү насныханд аливааг эсэргүүцэх, үгүйсгэх хүсэл, тэмцлийн дөл цээжинд нь оргилж явдаг даа. Ялангуяа хэн нэг нэр алдартай хүнийг буулгаж авбал бүр ч сайхан. Тэрэээр Америкийн баруун эргийн нэгэн хотод амьдардаг байв. Нэгэн өдөр тэр Шрила Прабхупадын зурагтай том зарын самбар олж харсан ба түүний доор “Олон Улсын Кришнагийн Ухамсрын Гуру” гэсэн бичиг байлаа. “Гуру” хэмээх энэ цол хэргэм өөрөө түүнд шууд л хүчтэй эсэргүүцэх хүслийг авч ирэв. Тэрээр дотроо бодсон нь: “Гуру гэнэ үү? … Гуру гэж өөрийгөө нэрлэнэ гэнээ”. Тэрээр Шрила Прабхупадаг гуру гэдгийг нь бут ниргэх томоохон зорилго өмнөө тавив. Тэр өөртөө: “Би түүнийг цэвэр тунгалаг усан дээр чирж гаргаж ирнэ дээ” хэмээн хэлсэн. Тухайн үед тэрээр 17 настай хүү байв. Маргааш өглөө нь тэрээр машиндаа суун,