Аутизм нь кармын нилээд нухацтай проблем бөгөөд үүнийг ойлголоход нилээд гүн гүнзгий ойлголт шаардагдана. Энэ нь тухайн хүний үйлийн үр ба тухайн сүнсний ирж төрсөн эцэг, эхийн хувь тавилантай холбоотой.

Аутизм чухамхүү юунаас болдгийг товчхон тайлбарлая. Сүнс нь материаллаг ертөнцөд маш удаан хугацаанд амьдарч, маш их зовлон шаналлыг хүлээн авсан. Ямар нэг проблемоос болж ядарч сульдсан бол та ч гэсэн, “Өө би юу ч сонсохыг хүсэхгүй байна, юу ч харахыг хүсэхгүй байна. Зүгээр л намайг тайван орхиж үз” хэмээнэ. Тийм үү? Тийм. Өөрөөр хэлбэл хүн сэтгэлзүйн хувьд ядраад ирэх үед тэрээр дахиад тэвчиж чадахаа больдог… Жишээ нь, ямар нэг дайныг туулж гарсан хүн эсвэл ямар нэг хар дарж зүүдлэсэн хүн.

Энэ материаллаг ертөнцтэй холбогдохыг хүсдэггүй хүмүүс байдаг. Яагаад гэвэл тэд маш их ядарсан. Аутизмтай энэ дэлхийд ирж буй хүмүүс нь урьд өмнө нь нэн хүнд хувь тавилантай байсан хүмүүс юм. Тэднийг тиймэрхүү маягаар хүрээлэн буй орчлон ертөнцөөс нь тусгаарлаж байна.

Өөрөөр хэлбэл Аюурвед үүнийг ямар нэг өвчин гэж авч үздэггүй. Харин үүнийг хүнд хатуу хувь тавилан гэж үздэг.

Их олон хүмүүс өтлөөд ирэхийн цагтаа өөрсдийгөө яг л аутизмтай мэт авч явдаг. Тэд мартаж санаж, өөрийгөө бусдаас тусгаарлаж, эргэн тойрныхонтойгоо харьцахыг хүсэхээ больж, хаашаа ч гарахаа больдог гэх мэт.

Ийм хүмүүстэй яаж харьцвал дээр вэ? Тэдэнд маш их хайрыг өгөх хэрэгтэй. Тэд дахиад хүн төрөлхтөнд итгэж эхлэх ёстой. Хүн төрөлхтөн тэдэнд хор хүргэхгүй юм байна, тэдэнд өвдөлт зовлон учруулахгүй юм байна гэдэг итгэлийг өгөх ёстой. Энэ нь хүрээлэн буй орчноос хамгаалах нэгэн төрлийн хамгаалалт юм. Урьд өмнө нь тэд маш их шаналал зовлонг амссан гэсэн үг.

Хайрыг, аль болох их хайрыг, сайн сайхан эмоци, сэтгэл мэдрэмжийг тэдэнд өгөх хэрэгтэй. Тэднийг оролдоод байхад тэд дургүй. Ийм учраас тэдэнд аль болох сайн сайхан сэтгэгдлүүдийг дамжуулж, сайхан үгүүдийг хэлж, сайхан дуу хөгжим сонсгож, аль болох их инээмсэглэж, тэдний инээмсэглэлийг аль болох харж байхыг хичээ. Ингэснээр тэднийг чимээгүйхнээр, бага багаар энэ байдлаас нь гаргаж чадна.

Ведийн зурхайч, сэтгэл зүйч Сергей Серебряковын лекцээс орчуулж бэлдсэн: Балабхадра дас 

Бүхий л амьд амьтсыг энэрэн нигүүлсэх, багшдаа үнэнч бишрэлтэй байх нь буяны төлөвт орших Бархасвадийн шинж чанар юм.

Хөгжлийн дээд түвшинд, бидэнтэй учран таарсан ямар ч хүн бидний багш, нөхцөл байдал болгон биднийг Бурханлаг руу ойртон дөтлөхөд туслахаар, эгоизм буюу аминч үзлээс ангижрахад маань туслахаар бүтээгдсэн байдаг хэмээх ойлголт бидэнд аяндаа ирдэг. Бидний хэнд маань ч амьдрал дээр олон багш бий. Ийм ч учраас хэнийг ч, хэзээ ч хараах үзэн ядах хэрэггүй. Бүгдэд хүндлэлийг илгээгээд л өөрийн замаар явах хэрэгтэй.

Сургууль дээр ч гэсэн хүүхдүүд багшдаа мөн л тийм янзаар хандах ёстой. Баруунд бол багш нарыг үл хүндэтгэх хандлага түгээмэл. Шавь нарт бараг бүх зүйл зөвшөөрөгдсөн байдаг. Тэнд, бага ангийн сурагчид дурын мөчид хаалга саван гарч одох ба багштайгаа бүдүүлгээр харилцдаг. Үүнийг шавийн өөрийгөө илэрхийлж буй явдал, өөрийгөө таньж ухамсарлаж буй явдал, энэ бол хэвийн л үзэгдэл хэмээн үздэг. Гэтэл үүнээс болж шавь хүний мэдлэгийг шингээх чадвар хаагддаг. Ийм учраас барууны орнуудын сурагчдын оюуны хөгжлийн түвшин байнга унасаар буй.

Бид дотооддоо хүлцэнгүй оршсон зөвхөн тэр цагт л мэдлэгийг хүлээж авч чадна гэдгийг мэдэх нь бас ойлгох нь маш чухал. Ийм хандлага бидний бүхий л амьдралын туршид хадгалагдаж байх ёстой. Яагаад гэвэл орчлон ертөнц биднийг секунд хором бүрд сургасаар буй. Иймээс тэр ч байтугай та гадаад хэл сурч байхдаа эсвэл жолооны курсэд сууж байхдаа ч эдгээрийг заан сургаж буй хүмүүс, тэдний эрчим энергид дотоод сэтгэлдээ мөргөж залбирч байх нь зүйтэй.

Ведийн зурхайч, сэтгэл зүйч Рами Блектийн “Орчлон ертөнцтэй хэрхэн ярилцах ба гаригс хувь тавилан эрүүл мэндэд хэрхэн нөлөөлдөг вэ?” номоос бэлтгэсэн: Балабхадра дас