Нэгэн хүн түүний хувь тавилан хэтэрхий хэцүү хүнд юм хэмээн бодох болжээ. Ингээд тэрээр Бурханд хандан: “Ай Эзэн минь, миний хүзүүнд зүүсэн загалмай арай л дэндүү хүнд юм. Миний мэдэх бусад хүмүүсийн зүүсэн загалмай хамаагүй хөнгөн байна. Та миний загалмайг арай жаахан хөнгөхөн болгох арга байна уу? ” гэхэд Бурхан хариуд нь: “Бололгүй яахав, би чамайг загалмай хадгалах сан руу илгээе. Тэгээд өөрт таалагдсан загалмайгаа сонгоод ав даа” гэжээ. Ингээд нөгөө хүн загалмай хадгалах санд хүрч очоод өөрт тохирчихмоор загалмайгаа сонгож гарав. Тэр бүх загалмайнуудыг хүзүүндээ зүүж үзсэн боловч түүнд бүгд л хэт хүнд юм шиг санагджээ. Бүх загалмайнуудыг зүүж дуусахад нөгөө хүнд загалмайнуудын хамгийн эцэст байсан нэгэн загалмай бусдаасаа арай хөнгөн мэт санагдаж гэнэ. Тэгээд тэр Бурханд хандан: “Үүнийг би авч болох уу?” хэмээн асуухад Бурхан хариуд нь: “Тэгэлгүй яахав, мэдээж болно. Энэ чинь өөрийн тань зүүж байсан загалмай шүү дээ. Чи нааш орж ирж, бусад загалмайнуудыг зүүж үзэхээсээ өмнө үүнийгээ хаалганд өлгөөд орхичихсон” хэмээн хариулж гэнээ.   Хоёр хуврага Нэгэн удаа хөгшин, залуу хоёр хуврага нутгийн зүг аялаж явжээ. Тэдний замд нэгэн гол таарч. Гэвч бороо их орсноос тэр гол аймшигтай ихээр үерлэж байв гэнэ. Голын эрэг дээр нэгэн залуухан бүсгүй зогсож байлаа. Тэр эмэгтэй мөн л нөгөө эрэгт гарах хэрэгтэй байсан ч тэрээр бусдын тусламжгүйгээр голоор гарах боломжгүй байв. Тэр хоёр хуврага эмэгтэй хүнд хүрэхийг хориглосон хатуу сахилтай байжээ. Настай хуврага нь эмэгтэйд дөхөн очиж, түүний гараас хөтлөн гол гатлахад нь туслаж гэнэ. Ингээд цаашхи бүхий л замын туршид хуврагууд хоорондоо юу ч ярилгүй таг чиг явцгааж. Гэвч нутгийн захад хүрэх алдад залуу хуврага тэсч чадалгүй ам нээн: “Та яаж эмэгтэй хүнд хүрч чадаж байнаа?! Та чинь ийм ам тангараг тавьсан шүү дээ!” гэхэд нь настай хуврага нь тайвнаар: “Хачин юм даа, би түүнийг зүгээр л нэг эргээс нөгөө эрэгт тээж гаргасан. Харин чи түүнийг одоо болтол дотроо тээсээр явна шүү дээ” хэмээн хариулсан гэдэг.   Бэлтгэсэн: Балабхадра дас